უმაღლესი ხარისხის ქართველები (მესხები, აჭარლები და ლაზ-მეგრელები) სწორედ ასე უწოდებდნენ ქართველებს, სამუდამოდ რომ მოსწყვიტა ბედკუღმართობამ მშობლიურ ფესვებს და შორეულ ოსმალეთს იძულებით გახიზნა. დღეს როგორც ჟურნალ „ჩვენებურების“ რედაქტორი ოსმან ნური გვამცნობს ქართველების მდგომარეობა თურქეთში სახარბიელო არასოდეს ყოფილა, ტრადიციებისა და კულტურის დაცვის მიზნით, ვინაიდან საკუთარი შეგნებითა და მარტოობით ინარჩუნებდნენ ქართველობას და ახლა მითუმეტეს უმრავი პრობლემების წინაშე დადგნენ. ოდესღაც გადაკარგული ჩვენი ჯიში პატარა რუსავით კალაპოტს გასცდა და ისე ეძებს თავისუფლებას ეს თვისუფლება კი სულშია მონატრებასა და ისტორიული სამშობლოს უზომოთ სიყვარულით თავისით გზას მიიკვლევს.შეიძლება რაღაც ან ვიღაც გენატრებოდეს ერთი წლით, ორი წლით… „ჩვენებურებს“ საუკუნეებია ვენატრებით ეს მონატრება კი მათ გენეტიკურ მეხსიაერებაში შემორჩა, სწორედ ამიტომ ქართული ფოლკლორის ნახვისას და მოსმენისას ისინი საკუთარ კულტურას ეცნობიან და გაუცნობიერებლად ამ კულტურის ნაწილნი არიან.
ალბად სწორედ ამიტომ ქობულეთში მყოფი წალკელი მოცეკვავეები თურქეთში მცხოვრებმა ქართველებმა, თავინთ მეორე სამშობლოში თურქეთში დაპატიჟეს, მოზარდებმა ქართული ცეკვებით მოხიბლეს მასპინძლები და კონცერტებს რომლებიც ასობით ადამიანი ესრებოდა გულგრილი არავინ დაუტოვებია, კონცერტი ანშლანგით მიდიოდა ,მასპინძლებისათვის და სტუმრებისთვისაც ეს დაუვიწყარი კონცერტი იყო და ამ კონცერტებს თავისი განუმეორებელი ხიბლი ჰქონდა „ჩვენებურების“ მოცეკვავეთა ანსმბლი ათი დღე იყო თურქეთის სხვდასხვა ქალაქებში მათი გამგზავრების ხარჯები კი წალკის მუნიციპალიტეტის გამგეობამ დააფინანსა.
